Skoro powiedziałam "a", powiem i "b".

Skoro powiedziałam "a", powiem i "b". Utworzyłam ten blog, bo chciałam się dzielić. Tym, co ze mną, we mnie i w ogóle. Widzę, że to dość trudna praca, bo trzeba pisać, pisać i o czymś.
Dzisiaj sobie wymysliłam, że napiszę o tym, co piszę... Wcześniej pisałam o pisaniu i języku, dzisiaj o moich  ( że tak zabrzmi! ) Bohaterach...

 Kobiety. Fascynują mnie kobiety. Jako temat. Wszystko, co jest ważne, ineteresujące, niebezpieczne, czy w jakikolwiek inny sposób pobudzające emocje, cały ich arsenał – od miłości, po nienawiść, wiąże się ze światem kobiet i tylko one umieją je ukazać. Mężczyźni kryją się, zaskorupieni w sobie niewiele pokazują, choć to oni są owymi prowokatorami i pod ich wpływem wyzwalane są owe emocje. Tak więc świat kobiet jest niewyczerpanym źródłem tematów. Wprawdzie powiadają, że Szekspir napisał już wszystko i tak w istocie pewnie  jest, bowiem jestem przekonana, że już nic ponadto co jest nie istnieje, cokolwiek pomyślimy, zdrada, miłość – taka, siaka, z różnymi zakończeniami, z różnymi zwrotami akcji, między różnymi osobami, czy też nie tylko osobami, wszystko! – zapewne  znajdziemy tego literacki, filmowy, malarski przekaz. Bo inaczej być nie może, skoro człowiek rodzi się z takim samym garniturem emocji. I to gdzie żyjemy, z kim, jak i tak dalej wyzwala poszczególne z nich. W różnym czasie, w różnym natężeniu, różnie długo. Jesteśmy więc kombinacją tych emocji. Skład ich zapewne jest stały, a tylko to, że posiadamy ich różne ilości (owych emocji), decyduje o różnorodności, konstytuuje nasze życie. Czy moje bohaterki mają pierwowzory? Na pewno tak. Myślę, że w każdej kobiecie jest jakaś cząstka. Którejkolwiek z nich. To jest to, co powiedziałam wcześniej. Moje bohaterki mają swoje kośćce w rzeczywistych postaciach. Owe postaci są pomysłem, niekiedy pretekstem do opowiedzenia jakiejś historii, która sama w sobie już niewiele ma wspólnego z daną osobą. To jest potwierdzenie tego co powiedziałam – nie da się nic nowego wymyślić, bo wszystko już było! Nawet jeśli jestem osobą piszącą baśnie, fantasy, tworzę jakieś surrealistyczne obrazy,  abstrakcyjne na pozór, bo nie widać na nich konkretnego kształtu, to i tak to wszystko  jest w kontekście rzeczywistości, choćby było  najbardziej posuniętym jej zaprzeczeniem.Czy ja jestem bohaterką, czy to moje życie? Oczywiście też nie! Choć nie ulega wątpliwości, że świat, który stwarzam  siłą rzeczy przepuszczam przez swój filtr, piszę swoim językiem, wymyślam własne reguły. W takim sensie mogę mówić, że w moich książkach jestem ja sama. Jeśli piszę na przykład o muzyce i jej wykonawcach, o relacjach między twórcą a jego dziełem i o odbiorcy, zarówno jednego jak i drugiego, czyli odbiorcy dzieła, ale też odbiorcy artysty jako artysty, to wypowiadam siebie, swoje zdanie. I to pozwala mi np. słuchać Janis Joplin, ale nie wpadam w zachwyt na jej fantastycznym życiem i tragicznie piękną śmiercią. To kwestia wyboru. Pięknie śpiewa i ok.! Dany jej był dar – głos, ale i rozumu też jej nie pozbawiono. Czy lepiej by brzmiała? Nie wiem.

Ja cieszę się że zostałam obdarowana możliwością pisania. Nie mówię o zdolnościach, talencie. Wolę słowo „możliwość”, nie jest takie ciężkie i zobowiązujące.

***

kobiety  mojego życia

feministki

matki

stare panny

kochanki

nie moje

(ja jestem nudnie monogamiczną żoną)

żeby choć jedna dziwka się trafiła

dla urozmaicenia

niosą swoje dzieci

z siatkami pomidorów

karkówki i gazetą

wieczorem spoglądają swoim mężom

prosto w plecy

satynowe koszule zamieniają

w zapach krochmalu i lenora

rano długo

bardzo długo

przeglądają się w lustrze

szukają potwierdzenia

własnego istnienia

Wciąz czekam na komentarze. a może do końca już nikt nie dochodzi? No! Gośka! Przemyśl to sobie