Zapachy, smaki, kolory… czyli o tym, że każdy dzień jest inny mimo wszystko i dobrze, bo inaczej człowiek zanudziłby się na śmierć. ( A w ogóle to tekst jest zupełnie dziwny….. sic!)

Zapachy, smaki, kolory… czyli o tym, że każdy dzień jest  inny mimo wszystko i dobrze, bo inaczej człowiek zanudziłby się na śmierć. ( A w ogóle to tekst jest zupełnie dziwny….. sic!)

 

                Dzień zdawał się być absolutnie zwyczajny, by nie rzec nudny i  szary… Brak nowych  perspektyw, poprzednie zaś zniweczył tajfun kryzysu ekonomicznego,  a którego skutki(owego kryzysu) ciągną się i ciągną niczym serial „Moda na sukces”( czy jakoś tak) albo jakiś inny wenezuelski serial…  Wyspana, rozleniwiona, rozczarowana wstaję z łóżka bez pomysłu, jak wypełnić nowy dzień, by nie był podobny, ba! taki sam, jak poprzedni.  A tak nawiasem mówiąc; Wielki Pan  Na Niebie powinien k'woli sprawiedliwości ludzkiej i boskiej odliczać z puli dni danej każdemu człeczkowi te, które były takie same jak poprzednie. Bo to tak jakby czas stanął w miejscu, a więc  Wielki Pan Na Niebie powinien potraktować  dwa dni (np. środę i czwartek, w których nic się nie zdarzyło)jako jeden, np. czwartek… Ale jest tak jak jest! Czas gna do przodu, nie bacząc na nic i to, czy to dostrzegamy, czy nie – nasz  gips! Albo nasza  broszka!

                Schodzę schodami klatki schodowej… w myślach mam sytuacje Białoszewskiego – powtarzalność sytuacji powoduje stany abuliczne prowadzące do zaburzeń aktywności i w konsekwencji do takiego braku woli, który kończy się totalną niemożnością  w podejmowaniu decyzji i działania... Kurczę! Myslę sobie kiepsko ze mną. Te same przestrzenie, te same kolory, zapachy i dźwięki…. Wszystko takie samo, powszednie i nieciekawe – uczucie na wskroś przygnębiające….

Człowiek chciałby przygody, szaleństwa, niesamowitości…. A tu dzień jak co dzień… tydzień od poniedziałku do poniedziałku…

To tak miało wyglądać moje życie konstruowane misternie za czasów tzw, młodości?! Monotonia życia (http://www.youtube.com/watch?v=leNQgeAQflI).  Motyle, które panoszyły się we mnie,  wyfrunęły, różowe okulary nabiegły mgłą… 

Naraz mówi do mnie:

- Pachniesz tak samo jak w Rzymie….

Prostuję się, unoszę głowę, odgarniam włosy wyreżyserowanym gestem i nim dochodzę do ostatniego stopnia schodów czuję się zupełnie kim innym. Wpadam w światło drzwi i wypadam na zewnątrz. I nagle dostrzegam,  że dzisiaj jest całkiem inaczej. Te same drzewa, w tym samym miejscu mają inny kolor, a całus, który pozostawił ot! tak od niechcenia ma smak pierwszego pocałunku. I naraz niebo jest bardziej niebieskie niż wczoraj, drzewa zieleńsze… a słońce świeci jaśniej…. I patrzcie Państwo sami, no tylko patrzcie! Taka mała rzecz, byle epizod, igraszka…. I świat zmienia zapach, kolor i smak…. Taaak! A może to właśnie jest sens życia. Ten tu…. Namacalny bez wielkiego blichtru… maleńki, bez świateł i  fanfar, bez fotografii na białych plażach Dominikany, bez „ochów” i „achów”.

Post scriptum…

Tak może myśleć tylko wiecznie zakochana kobieta….

 http://www.youtube.com/watch?v=X4W3pJ8n7ZA

 puenta

(To bardziej zabawa niż poważne podejście do poezji, ale dlaczego nie :))

taka sobie rymowanka 

za mało mnie kochasz

bym mogła pofrunąć do nieba

choć dziś mi znów skrzydła przypiąłeś

i lekkie są tak jak potrzeba

to jednak u dołu mych nóg

u pęcin cherlawych i chudych

pałęta się łańcuch tych spraw

zamilkłych zastanych i …trudnych

i chociaż na minut piętnaście

uniosłam się  łapiąc motyle

lecz…wyfrunęły wraz tobą

i nie wróciły za chwilę

i gdybyś dołożył choć miarkę

do tego co wcześniej dostałam

motyli nie spłoszyłby nikt

w mym ciele na zawsze bym miała

lecz w życiu zaiste tak jest

że kiedy nakarmi się chuć

nieważne są słowa ni  gest

ni skrzydeł motylich szum

bo motyl jak wszystkim wiadomo

ulotność wpisaną ma w życie

zabawi na krótko rozbawi

a potem ulotni się skrycie

i pozostawi po sobie

subtelnych skrzydeł szelesty

i każe czekać aż znów

pojawi się ów cielesny

nazwany z nazwiska imienia

z numeru buta adresu

z prawdziwą genealogią

co doprowadza do kresu

oziębłe sfery intymne

wystygłe wulkany ognia

co wraził się we mnie i stał się

niezbędny mi niczym woda

i żyć bez niego nie umiem

choć przy nim wciąż czuję niedosyt

znak to że akurat mnie

taki pisany jest motyl