Jesienne zawirowanie, czyli jesienne refleksje, jesienna play lista, jesienne wierszydła…albo inaczej – wszystkiego po trochę…

Jesienne zawirowanie, czyli jesienne refleksje, jesienna play lista, jesienne wierszydła…albo inaczej – wszystkiego po trochę…

 

No to mamy! Przyszła! Wcale nie nagle i znienacka! Wcale nie dopadła, podstępnie i chytrze! Ani nie sponiewierała deszczem, szarugą i pluchą! Nie przypuściła zmasowanego ataku! Nie przegoniła kolorów, zapachów i dźwięków!  Łagodnie i spokojnie, dyskretnie chowając się w cieniu pozłacanych drzew, lekkim wiatrem szepcząc  do ucha wspomnienia odchodzącego lata.

Alejki parkowe były pełne. Leniwie i ospale sunęli po nich ludzie, którym niedziela pozwoliła na niejakie spowolnienie tempa życia. Obrazek jak w zatrzymanym kadrze…

- Zobacz! Nawet się nie spostrzegłam, jak minęło lato – powiedziałam do niego. – Zaraz będzie, zima- święta, Nowy Rok… zaraz maj… i tak wkoło, aż …Kurczę! Przecież to życie leci, że nawet się nie obejrzę, a będzie po mnie!

Nie odpowiedział.

Ściskałam mocno rękaw jego płaszcza (cokolwiek jesiennego), bo nagle wyobraziłam sobie, jak to będzie, gdy któregoś z nas zabraknie.

            Pod nogi poturlał się kasztan. Gładki, śliski onieśmielony tym nagłym  obnażeniem, wpół okryty jeszcze uzbrojoną w igły skorupką. Ale cóż to była za ochrona!? Pomarszczona skorupka i miękkie kolce!

Zaraz tez Marcel  zabrał się i całymi garściami znosił do domu kasztany- każdy owoc trzymał w rączkach, okręcał, dotykał do twarzy, nie wychodząc z zachwytu nad jego urokiem. A potem zastępy kasztanowych ludków, stworków i potworków zagęściły przestrzeń na komodzie, regałach i szafkach.

- Zobacz! Jaki on jest cudowny – powiedziałam do niego, patrząc, jak Marcel z pietyzmem konstruuje kolejne kasztanowe postaci, jak świetnie sobie z tym  radzi. Cóż  w końcu chłop ponad osiem lat! Pamiętam, jak się urodził… Kiedy już akt poczęcia przestawał dziwić ( wszak dziewięć miesięcy to niemało czasu, by zrozumieć), to akt pojawienia się jego na świecie nie przestawał zadziwiać i do dzisiaj tak jest. Wciąż zdumiewa mnie fakt jego obecności. I nadziwić się nie mogę! I nacieszyć się nie zdołam.

- Kolejna jesień – odpowiedział, zamykając w dłoniach aksamitny owoc.

            Staliśmy na balkonie w ciepłym słońcu i blasku promieni odbijających się od rzeczki, która meandrowała tuż przy naszym domu. Latem często niosło od niej nieprzyjemną woń, zwłaszcza, gdy ciepło i nurt toczył wolny bieg. Wówczas chmary jętek chmurą stawały nad  rzeczką, a  co bardziej ciekawe świata udawały się na eksplorację terenu, czyli wlatywały do naszego domu, by po chwili oblężyć cały sufit. Z początku broniliśmy się, ale kiedy okazało się, że rano wszystkie leżały martwe- na komodach, regałach i parapetach, żal mi się zrobiło jętek! Jakże wzruszający  jest ich los! Larwy żyją nawet kilka lat! A taka dorosła… ledwie jeden dzień! Cóż można przeżyć w tak krótkim czasie! Ile narodzin i śmierci? Ile rozstań i powrotów? Ile miłości i rozczarowań! Doprawdy wzrusza mnie los jętek! Dobrze, że choć mnie dane jest żyć dłużej.

-Zobacz! – powiedziałam do niego. – Staliśmy  na tym balkonie, kiedy on leżał w sypialni. Malutki i śliczny. I tamtego września, kiedy dowiedziałam się, że on ma raka. I wtedy, gdy umarła jego mama. Zdumieni tym faktem, chociaż przecież nie powinniśmy się dziwić. I staliśmy też wtedy, kiedy nasz syn się ożenił , a my potem, kiedy było po wszystkim i już wiedzieliśmy, że się udało, w końcu mogliśmy cieszyć się i wzruszać…. I wtedy, gdy los spłatał nam kolejnego figla… I teraz… tej jesieni…. Stoimy… Razem. Od tylu lat!~

Jesień toczy refleksję… I tak jest! Bo to już człowieka nie gna, bo już nie pędzi, bo robi się nostalgicznie i leniwie… Bo w końcu kiedyś trzeba spowolnić…

- Dobrze że już jesień

***

obleczona w ażurowe koronki pajęczyn

przyszła jesień

sypiąc złotem z rękawów

rozpostartych na wietrze niczym

wielkie żagiel 

 

w rudy warkocz wplotła

szelest liści

w miedź kasztanów

zaklęła ciepło lata

napuszyła się szarą płachtą nieba

płosząc pary ukryte w listowiu

 

sznurem żurawi przecięła

błękit nieba

ogniem buków

zapaliła zbocza gór

 

wrzosowiskom odbiera

pieszczoty bezdomnych miłości

błądzących  po szlakach

szukających szczęścia

w przydrożnych ogniskach

ogrzewających wychłodzone

serca

 

w strugach deszczu

toną tęsknoty

niespełnienia

i rozczarowania

 

pożegnalne adieu

szepcze w sitowiu wiatr

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

***

muśnięty mgłą

spowity babim latem

ranek

śpiewem ptaków

obudził uśpione tęsknoty

 

gasnące w mdłym słońcu zielenie

zaklęte w koronach  drzew

skarżą się na koniec lata

 

złotym ogień trzcin

czerwienią jarzębin

zapłonął dzień

 

smutnie chylą się słoneczniki

za drewnianym parkanem

 

w czuprynach wierzb

schronienie znalazły łzy dziewczyny

która latem oddała swą

niewinność

 

dojrzały kasztan pękł

wydając na świat

owoc

toczy się po ziemi

nie znając swojego losu

 

lato odeszło

 

szumem tataraku

szelestem liści w szuwarach nad rzeką

zagłuszyłam twój

krzyk

pełen skargi

 

pajęczą siecią

oplotłam twoje

smutki

 

 A na koniec jesienna play lista tworzona przypadkowo. Ot! takie tam asocjacje! Ale jakże piekne.

Rozpoczynam!

1.Magda Umer „ Koncert na dwa świerszcze”! Cudo! Cudeńko!

http://www.youtube.com/watch?v=YrPhj8ut1T8

2. Rewelacja! Hanna Banaszak Jesienny Pan!

http://www.youtube.com/watch?v=W0wcrVvC9sc

3. Może troche wiejące patyną i anachroniczne… ale jaka klasyka i perfekcja …?

http://www.youtube.com/watch?v=w_a1x-v8zgI

4. Dziwne… ale … w temacie

http://www.youtube.com/watch?v=PUjDs11_xI0

5 A oto uwspółcześniona wersja mojego ulubionego utworu Łucji Prus

http://www.youtube.com/watch?v=-41S07RDmvs

6.A teraz! Legenda! Krzysztof Klenczon!

http://www.youtube.com/watch?v=FFbfm4Wyojs

7. i z tej samej bajki

http://www.youtube.com/watch?v=r6d67k3XRg8&feature=related

8. Oczywiście nie może zabraknąć jego- Czesława Niemena

http://www.youtube.com/watch?v=UV2PebW9JGU

9. Albo to…

http://www.youtube.com/watch?v=nNrT9ys6-EU&feature=related

10 Na koniec…

http://www.youtube.com/watch?v=eLtboofUVJE

 

Cóż! Jeszcze raz powtórzę: dobrze, że jesień….